religie Religare betekent: opnieuw verbinden (van een mens met iets hogers dan zichzelf). Voor mij heeft dat niet heel veel te maken met kerken. Ik ben wel een gelovig mens. Mij kun je alles wijs maken - de onzin filtert zichzelf wel uit. Principes die zichzelf ondermijnen vallen om te beginnen al weg (bijvoorbeeld: "de mens is slecht" - wie zoiets beweert, zegt over zichzelf ook dat hij slecht is - toch?). Wie beweert dat de mens geen zelfstandige geest heeft, kan je waarschijnlijk ook weinig over de geest vertellen - of hij is niet eerlijk en houdt dingen voor zichzelf. Dat soort dingen. Alleen als het op God aankomt vind ik het lastig. Ik kan het gewoon niet. Als je niet weet wie of wat 'God' is, hoe kun je er dan in geloven? Ik moet kennen, weten. Gelukkig kan de 'reden' om iets op logische gronden aan te nemen ook in de toekomst liggen. Religie omschrijft een nieuwe band met het andere of hogere, die je zou willen hebben en die dus nog in wording is. Op basis van zingeving of liefde, kan ik aannemen dat Jezus Christus de zoon van God was en dat hij is opgestaan uit de dood. Maar ik neem het aan op basis van de logica, die voortloeit uit een keuze: ik wil dat mijn leven, en dat van alle andere mensen, zin heeft. Religieuze systemen en opvattingen neem ik allemaal voor kennisgeving aan. Het zijn vaak prachtige verhalen, en geven een bepaalde richting of ontwikkelingsweg aan. Ze omschrijven processen die zich in mensen af kunnen (gaan) spelen. Kennis daarover kan goed van pas komen, als je je eigen ontwikkelingsweg probeert te gaan. Met oefeningen moet je uitkijken - je werkt met je eigen levende zichtbare en onzichtbare lichaam, je zijnsbasis kan erdoor veranderen. Als die verandert, verandert je waarneming en ervaring ook. Soms gaat het fout, en ontstaan er persoonlijkheidsstoornissen of psychotische toestanden. Het kan natuurlijk ook goed gaan, maar het is wel handig er met je bewustzijn bij te blijven. Niet alle systemen vind ik geschikt om te beoefenen - hoe ouder een traditie is, hoe sterker - maar ook: hoe minder geschikt voor een zelfstandig denkend mens. In principe doe ik alles zo veel mogelijk op eigen kracht. Als ik me inlaat met een gegeven inwijding, moet ik daar voor mezelf een goede reden voor hebben (alleen nieuwsgierigheid is dan niet genoeg). Dingen of mensen die me willen beinvloeden of die per se buiten mijn bewustzijn om willen werken, vertrouw ik niet. Voorgeschreven lichaamsbewegingen geven mij een kauwgomachtig, ontevreden gevoel (dansen is veel leuker). Verder probeer ik in de gaten te houden, of ik in balans ben. Veel mensen hopen gelukkig te worden door het spirituele, of rijk. Dat is meestal niet zo. Je kunt leren meer verantwoording te nemen voor je eigen leven. Als je daar gelukkig van wordt, dan is dat mooi. Maar als je die verantwoording eigenlijk niet wilt, kun je er beter niet aan beginnen.   terug